سلام بازم میخوام از او بنویسم . از خاطراتش . ازاستاد مرحوم و فیلسوف عالی مقام" آیت الله علامه محمد تقی جعفری" .همون کسی که لهجهء فارسی آمیخته با ترکیش وترکیب اون با چهره و لباسها و عمامه ش خیلی ها رو میخندوند که این بیسواد دیگه داره چی میگه ؟ ولی آیا توی حرفهاش و نظراتش هم همینجوری باید فکر کرد ؟ چرا بعضی از ماها اینقدر ابلهیم ؟ چرا همه چیزا رو تو ظاهرش میبینیم ؟؟؟ اما دنبالهء خاطرات . لطفا اگه نمیتونی آن بخونی آف بخون . مطمئن باش ارزش خوندنش رو داره .
او به نجف رفت . اما نجف چه نجفی . او در نجف با خود فکر کرد که اینها که اروپا میرن چی میشه که اینقدر شیفتهء فلسفه و فرهنگ اونجا میشن که به کلی فرهنگ و فلسفه و دستاوردهای شرق رو فراموش میکنن . او یک سال و نیم شبانه روز کتابهای فلسفی اروپا رو که توی مصر یا بیروت به عربی ترجمه شده بود مطالعه میکرد و فقط دو ساعت میخوابید . حاصل این تلاش مطالعهء 2500 کتاب بود . بله او به یک نتیجهء بزرگ رسید "غرب جوابگوی هستی شناسی نیست ."او 24 ساله بود که در نجف اجازه نامهء اجتهاد گرفت .از جملهء شاگردهای او شهید سید محمد باقر صدر و شهید نواب صفوی بودن .طلبه های نجف با صفا بودن . مثلا اگه او شام یا نهار نداشت به حجرهء یکی دیگه میرفت و درست میکرد و میخورد یا اگه یکی نداشت میومد حجرهء او میخورد و میرفت به همین راحتی.او توی نجف بیشتر وقتها لباسهاش تمیز بود ولی کهنه . وسایل حجرهء این نابغه اینا بودن :مقداری گلیم و گونی و کفشهاش که هم کفشش بودن و هم بالش زیر سرش آخه بالش نداشت .او فقط به اندازهء 10 روز از شهریه استفاده میکرد چون اینقدر شهریه کم بود که 20 روز دیگه رو باید با کار کردن تامین میکرد هم کار و هم درس مثل ایامی که تبریز بود . یک روز که سر گرم مطالعه بود و بلاخره میخواست یک غذای خوب بخوره و اونم آبگوشت بود یک اتفاق جالب افتاد . آبگوشت سوخت و دودش از حجره بیرون اومد و توی حیاط پیچید . طلبه ها که دیدن یک دود سیاه از حجرهء او به هوا میره با وحشت ریختن توی حجره ش . با تعجب دیدن که او با خیال راحت نشسته مطالعه میکنه . او اصلا متوجهء این همه دود نشده بود .اما از اساتید نجف او آیت الله شیخ مرتضی طالقانی چیز دیگه ای بود که یک سال و نیم از محضرش استفاده کرد . شیخ مرتضی تعریف میکرد که تا 40 سالگی توی دهات خودشون نزدیک طالقان چوپان بود. تا اینکه یک روز موقع چراندن گوسفندان صدای تلاوت زیبای قرآن رو شنید . این تلاوت زیبا حالش رو دگرگون کرد با خودش گفت :"خدا یا آیا عمر من به آخر خواهد رسید و این نامهء تو را نخوانده چشم از دنیا خواهم بست ؟ " او میگفت : از بیابان برگشتم و گوسفندان رو به صاحباشون برگردوندم و پرسیدم که اگه بخوام درس بخونم باید کجا برم ؟. گفتند : اصفهان . رفتم اصفهان . من مقدمات رو با سرعتی غیر عادی پشت سر گذاشتم و موفق به حضور در درس میرزا جهانگیر خان قشقایی و آخوند کاشی شدم . بعد به نجف اومدم و در درس ملا محمد کاظم خراسانی شرکت کردم . احساس کردم که مطلب تازه ای دیگر از ایشون نمیشنوم . شیخ مرتضی دیگه یکی از بزرگان نجف شده بود که از لطف خداوند دیگر چوپان نبود بلکه درس خارج درس میداد و بزرگانی مثل علامهء جعفری از درسهای الهی او خوشه چینی کردند . او که آیت الله طالقانی که همشهری او بود حسرت میخورد که چرا از محضرش فیض نبرد و میگریست ... استاد علامهء جعفری خاطرهء مرگ این بزرگمرد رو اینطور تعریف کرد : دو روز به محرم مونده بود و من به حضورش رسیدم . وقتی سلام کردم و نشستم .گفت: برای چی اومدی آقا؟ گفتم: اومدم درس رو بفرمایید .- بلند شو برو درس تموم شد. - دو روز به محرم مونده درسها دایره هنوز- آقا جان به شما میگم درس تموم شد من مسافرم خر طالقان رفته پالونش مونده روح رفته جسدش مونده لااله الا الله- اینو گفت و اشک از چشماش جاری شد . فهمیدم او از مسافرت ابدی داره خبر میده با اینکه اصلا اثری از بیماری تو وجودش نبود . گفتم: حالا یک چیزی بفرمایید تا برم . گفت : آقا جان فهمیدی؟متوجه شدی ؟ بشنو :تا رسد دستت به خود شو کارگر - چون فتی از کار خواهی زد به سر . یک بار دیگه لااله الا الله گفت و دوباره اشک ریخت . من بلند شدم برم دستش رو گرفتم تا ببوسم با قدرت دستش رو کشید . خم شدم و پیشانی و صورت و محاسنش رو بوسیدم . قطرات اشک چشمانش رو با لبان و صورتم احساس کردم که هنوز فراموشش نمیکنم . پس فردای اون روز که در مدرسهء صدر اصفهانی اولین جلسهء روضهء امام حسین بود واعظ بر روی صندلی نشست و بعد از حمد و ثنای خداوند و درود بر محمد و آل محمد گفت : انا لله و انا الیه راجعون . شیخ مرتضی طالقانی از دنیا رفت . همه بلند شدیم و برای تشییع به مدرسه ای که شیخ اونجا حجره داشت رفتیم آخه او مجرد بود . معلوم شد که وقتی طلبه ها دیدن که شیخ طبق معمول نزدیک طلوع آفتاب از حجره ش بیرون نیومده نگران شدن . از پشت شیشهء پنجره نگاه کردن دیدن که در حال عبادت از دنیا رفته . علامهء جعفری به همراه سید محمد طالقانی (برادر جلال آل احمد) جنازهء ایشون رو غسل دادن . علامه میگفت بعد از غسل یکباره قیافهء ایشون نورانی شد و عطر بسیاری فضا روپر کرد با این که هیچ کس عطر نزده بود و همه او رو غرق بوسه کردند .*
* برگرفته از فیلسوف شرق - محمد رضا جوادی ( با تصرف وتلخیص و تغییر در عبارات)
